Het gaat 'goed' met hem maar zit nu in een hele vervelende fase. Mannetje heeft pijn en is angstig over zijn eigen toestand. Ook al zeggen de artsen dat uit onderzoek is gebleken dat ze weinig pijn hebben...wij weten nu wel beter.
Mac heeft de hele dag zijn uiterste best gedaan om zijn koppie helemaal stil te houden en dat lukt hem. Hij beweegt echt alles...maar zijn hoofd beweegt ie NIET!. Als we hem moeten bewegen om wat voor reden dan ook dan raakt hij helemaal van streek als we bij zijn hoofd komen. Ook begint hij dan hevig te trillen van de stress. Dit is absoluut niet leuk om te zien en we zouden heel erg graag met hem willen ruilen.
Mac zijn hoofdje is enorm aan het opzwellen (zie foto) hij ziet er nu echt als een heel lief buitenaards wezentje uit: Onder een bericht van mama:
Het was een pittig dagje, vooral voor Mac. Vanochtend leek het heel goed te gaan en dachten we wat fijn. We kregen een glimlachje van hem, hij wilde zelfs zijn heupjes bewegen toen hij zijn favoriete muziekje hoorde, maar besefte toen ook dat zijn koppie erg vervelend aanvoelde en de boel toch wel belemmerde.
Eenmaal terug op zijn kamertje werd al snel duidelijk dat hij zich erg oncomfortabel voelde en hij het liefste heel stil wilde liggen. Op de momenten dat we hem toch moesten plagen om zijn luier te verschonen, een rompertje aan te doen en bij de onderzoeken van de verpleegkundige, begon hij dan ook te trillen van de inspanning en al helemaal als zijn hoofdje bewogen werd. We hebben dan ook geen poging meer ondernomen om hem uit zijn bedje te halen, want het was duidelijk dat hij dit niet wilde.
Hij heeft vandaag bezoek gehad van tante Daisy en oom Sander, zijn knuffeltje en kaart die hij kreeg vielen in goede aarde, even een beetje afleiding, maar ze konden helaas niet te lang blijven, want dat waren teveel prikkels die hij dan zou moeten verwerken. De rest van de dag hebben we de gordijnen dicht gehouden, niet te veel licht en zoveel mogelijk rust om hem heen, want daar gaf hij duidelijk de voorkeur aan.
We hebben om en om met papa, oma Amelie en mama bij zijn bedje gestaan om hem bij te staan, want hij viel iedere keer een beetje in slaap, maar schrikt dan weer wakker en als hij dan iemand van ons zag stelde hem dat gerust. In de loop van de middag begon de zwelling steeds meer toe te nemen en werd zijn koppie steeds ronder en dikker. Nu is de zwelling steeds meer naar beneden gezakt en lijkt ons mannetje op een Alientje. Ook dat staat hem goed, maar is wel heel sneu, wat moet Mac zich rot voelen. Zo stil met zijn koppie heeft hij nog nooit gelegen!
Waarschijnlijk neemt de zwelling nog wat meer toe en misschien zitten morgen zijn ogen dicht. Na morgen zal het hopelijk weer wat beter gaan en vrijdag moeten de zwellingen weer wat gaan afnemen. Het gaat naar omstandigheden dus wel goed met hem, de zwellingen horen erbij, maar toch is het heel vervelend en daar door heeft hij dus wel erg last en kan niet anders dan liggen en zo min mogelijk bewegen, het enige wat hij beweegt aan zijn koppie zijn zijn ogen en zijn mondje om wat te drinken en tussendoor keuvelt hij af en toe.
Het is zo aandoenlijk en doet je zeer om je kind zo te zien, gister was heftig en heel spannend omdat hij toen geopereerd werd, maar vandaag is voor hem denken we wel de zwaarste dag omdat hij zich zo beroerd voelt. Hij heeft flink koorts, omdat zijn lichaam hard aan het werk is als reactie op de operatie. Mac beweegt zijn voetjes en beentjes wat en heeft veel steun van zijn knuffel, meneer Beer. Beer is echt zijn grote steun en toeverlaat.
Mac ligt nu met zijn oogjes open stil voor zich uit te staren, is erg moe, maar een nachtje slapen zal er niet in zitten, zodra hij een beetje in slaap valt schrikt hij vrij snel wakker en wat er door zo'n mannetje heen gaat dat weten we niet. We proberen hem zoveel mogelijk te steunen door er continue te zijn, zodat hij weet dat hij niet alleen is, want als hij denkt dat er niemand is raakt hij een beetje in paniek en dat willen we voorkomen, hij heeft al genoeg stress.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten