DAG 6 | Lekker thuis

Wij hebben even radiostilte gehanteerd, want gisteren werd Mac inderdaad uit het ziekenhuis ontslagen. Vanaf dat moment moest er nog van alles geregeld worden. Maar daarnaast waren zijn oudjes enorm gesloopt en hadden 's avonds geen puf meer om achter de tikdoos te gaan zitten.

Mac zijn spullen moesten worden gepakt, de laatste instructies van het ziekenhuis en de behandelend arts. Er moest worden schoongemaakt en uitgechecked bij het Ronald McDonald huis, etc, etc. En nog even een hapje eten:

Mac zijn hoofdje is alweer wat dunner geworden. De verpleging vindt de zwelling nog enorm. Maar omdat zijn ogen niet dicht zijn gaan zitten mag hij toch naar huis. Ook omdat het herstel thuis vaak sneller gaat dan in het ziekenhuis...dat begrijpen we nu. Mac zit hier lekker te knagen aan een broodje.

Ook mocht Mac nog even in badje. Zijn hoofdje mag nog niet gewassen worden, maar gewoon even lekker badderen mocht wel.

iPhone afbeelding: Mac in badje voor vertrek nog even opgefrist. Links is te zien hoe het litteken over koppie loopt.

Zo rond 13:30 zijn we vertrokken vanuit het ziekenhuis.

Op het moment dat we Mac in de auto zetten begon hij aanzienlijk te kalmeren. Hij zat lekker om zich heen te kijken en eigenlijk gingen zijn oogjes dicht vanaf het moment dat we gingen rijden. In het begin had Mac wel erg last van de hobbels in het wegdek. Vooral in het begin in Rotterdam zelf waar ze aan de weg aan het werk zijn. Dat waren af en toe te grote hobbels voor Mac. Daardoor ga je met samengeknepen billen autorijden en dan pas merk je hoe slecht het Nederlandse asfalt is (waar betalen we wegenbelasting voor??). Hij heeft van Rotterdam tot thuis geslapen. Dit was voor ons wel een teken aan de wand over hoeveel stress Mac heeft ervaren in het ziekenhuis.

Bij thuiskomst deed Mac zijn ogen open en werd razend enthousiast. Nog mooier werd het toen we binnenkwamen en zijn grote vriend Wookie (Salvador, onze kat) hem kwam begroeten. Wat een leuke vriendschap is dat toch.. Mac begon helemaal enthousiast te wijzen en te kneuteren en wilde zijn hoofd op de kat leggen om te knuffelen. Dat hij de kat gemist had was dus duidelijk.

Toen kwam de nacht. Dat de nacht een drama zou worden wisten we eigenlijk al, maar desondanks viel het toch nog tegen. Papa (zelf ook niet fit) had de nachtwacht en sliep bij Mac op zijn kamer. Mac mag namelijk niet op zijn buik slapen dus hij moet zoveel mogelijk op zijn rug blijven liggen. Aanvankelijk viel hij wel eventjes in slaap, maar al spoedig begon hij met jammeren. Na een poosje heeft papa hem maar uit zijn bedje gehaald en met hem op het matras gezeten. Papa tegen zijn bedje aanleunend (als een wokkel), maar Mac viel eindelijk echt in slaap. Alleen om 04:30 begon papa overal kramp te krijgen en moest bewegen. Daar was de kleine man het niet mee eens en toen begon het feest opnieuw. Toen kwam mama te hulp en zij heeft met hem in ons bed gezeten.

De zwelling was gisteren ook alweer aanzienlijk minder en vandaag 24 maart 2012 wederom weer wat verder afgezakt. Zie foto onder:

Foto links: Op de foto zijn wat uitstulpingen te zien; dit zijn vochtophopingen en ook dat trekt weg. Hoofdje is ook nog hoger dan uiteindelijk het geval is want ook daar zit nog een hoop vocht.

Foto rechts: Zijn gezichtstrekken komen langzaam maar zeker weer terug. Toch is zijn hoofdje nog buitenproportioneel groot. Vandaag proberen lekker wat te bewegen dan verdwijnt de zwelling des te sneller.

Dit fotootje hebben we vandaag rond 10:30 genomen. De zwelling is wederom wat afgenomen. We staan elke dag op met ene grote nieuwsgierigheid hoe Mac er vandaag uit zal zien. Ook is het enorm wennen aan zijn 'nieuwe' hoofdje. We kwamen er ook achter dat we zijn oude uiterlijk ook een beetje missen. Dit zal wel onderdeel van de gewenning zijn. 

Mac heeft het zelf ook nog erg moeilijk met de ingreep. Deze kleine mensjes hebben meer door dan iedereen je wil doen laten geloven. Zo durft en WIL hij bijvoorbeeld niet in de spiegel te kijken. Voor de operatie vond hij dat prachtig. Als je nu maar richting de spiegel loopt met Mac dan begint hij zich hevig te verzetten. Ook zit hij voortdurende met twee handjes op zijn bolletje te voelen en af te tasten. Hij vindt het doodeng...maar het gaat steeds beter.

Mac is erg snel moe en huilt heel veel. Hij kruipt wel alweer een beetje maar raakt dan heel verdrietig dat dit niet gaat zoals het voorheen ging! Dat komt wel weer, maar het is erg aandoenlijk om die frustratie bij zo'n klein energiek mannetje te zien. Des te meer hadden wij gewild dat deze ingreep veel eerder had plaatsgevonden. Hij kan met kruipen erg moeilijk zijn hoofdje omhoog houden door het gewicht. 

Mama telt zojuist tussen de 55 en 60 hechtingen